Ik twijfelde vooraf of ik zelf wel op beeld wil, vooral ook omdat je dan net bevallen bent. Uiteindelijk ben ik heel erg blij dat we toch ervoor hebben gekozen om jou te laten filmen.  Je filmt heel onzichtbaar. Het was daarom ook een grote verrassing wat we achteraf te zien kregen op beeld. En ja, het resultaat.. Nou, je hebt het bij mij gezien. Ik was erg ontroerd en nog steeds als ik de film van Manoa kijk. Dat voel je gewoon diep van binnen. Je ziet gewoon dat hele kleine, het 'leeft' echt. Man, je krijgt echt altijd een brok in je keel. Het is gewoon iets heel teers, vooral met zo'n brief erbij. Het is persoonlijk, liefdevol en vooral heel waardevol.  Het haalt je terug naar het moment. Vooral die reactie van Jeffie op zijn kleine zusje, gewoon dat nieuwe leventje in ons leven. Zelf film je genoeg, maar mis je de details, zoals dat handje wat de grote hand van papa aanraakt. Juist dat wil je als de kleintjes opgroeien zo graag nog eens terug zien! Dat kleine fijne. Die allereerste momentjes die vastgelegd zijn. Ontroerend en heel puur.

​

Familie en vrienden vonden het allemaal prachtig. Het is ook echt iets unieks, bijna niemand heeft het. Dat je een filmpje hebt van je kind, hoe bijzonder is dat. (Vooral als het je eigen kind is maakt het nog specialer, dan is echt elk beeld fantastisch). 

Of ik het ook anderen zou aanraden? Ja! Omdat ik weet hoeveel het met je doet als ouder. Ook lijkt het mij zo ontzettend mooi om  jezelf terug te zien als kind. En ook gewoon voor later, als je, oud en verrimpeld met je man op de bank zit en dat je terug kan kijken van; ‘Oh, moet je toch eens kijken. Dat waren nog eens dagen.’ Zonder een film heb je die herinneringen niet op die manier. Een foto doet ook veel, maar anders; je ziet dan niet die mooie bewegingen, dat kleine handje wat langs papa's grote hand gaat. Dat blijft mij ook altijd vooral bij van die film. Ik heb gewoon weer zin om de film nu te gaan kijken.